দ’ৰা কইনাৰ খেল

ভালেই আছিল সৰুতে খেলা

দ’ৰা কইনাৰ খেল

মই তোৰ দ’ৰা

তই মোৰ কইনা,

সমনীয়াৰ হাঁহি, খিকিন্দালি

গছৰ পাত ধূলি বালিৰ উপহাৰ

আজি মনত পৰেনে মইনা ?

তোক মই নামাতো

তোৰ লগত নেখেলোঁ

তই যে নিদিলি পুতলা,

মনত পৰেনে তোৰ

গাৱঁৰ বাৰীয়ে বাৰীয়ে

শিলিখা,বগৰী বুটলা ?

সৰুতেই ভাল আছিল অ’

সুখী হবলৈ বিশেষ একো নালাগে

লগত থাকিলেই হ’ল লগৰীয়া,

আজিকালি সৰু সৰু কথাতেই

ইজনে আনজনক কৰে জগৰীয়া

সকলোৰে হাতত সময় তাকৰীয়া !

চোৰ পুলিচ,লুকাভাকু,কাবাদি

আৰু ক’ত কিমান যে খেল

খেলিছিলোঁ সমনীয়াৰ লগত,

তেতিয়া কোনেও জনা নাছিলো

এনেদৰেই সলনি হম আমি

সলনি হ’ব জগত !

আহিবিছোন মইনা এদিন

আকৌ এবাৰ দ’ৰা কইনা খেলিম

লগৰবোৰকো দিম খবৰ,

ইমানদিনে যে দেখাদেখি নাই

মনত নপৰেনে আমালৈ

কিহতনো লগালো জগৰ ?

চেহেৰাৰ ভিতৰতো থাকে অন্য এটা চেহেৰা

চেহেৰাৰ ভিতৰতো থাকে অন্য এটা চেহেৰা৷ধুনীয়া,ভাল কথা কোৱা সকলো মানুহ ধুনীয়া আৰু ভাল নহবওঁ পাৰে ঠিক সেইদৰে দুটা বেয়া ( অশ্লীল ) শব্দ বা কথা কলেই মানুহজন বেয়া নহবওঁ পাৰে৷আমিবোৰ আৱেগ অনুভূতি থকা মানুহ৷তোমাক প্ৰশংসা কৰা প্ৰতিজন লোকেই তোমাৰ সফলতা বা উন্নতি কামনা নকৰে৷পৃথিৱীৰ আটাইতকৈ কঠিন কাম মানুহ চিনি পোৱাটো৷

যেতিয়া বিপদ আহে তেতিয়া গম পোৱা যায় আপোন কোন পৰ কোন? কেতিয়াবা ধুমুহা আহে সেই ধুমুহাই দেখুৱাই দিয়ে আপোনৰ মুখা পিন্ধি থকা অচিনাকি মুখ কেইখন৷হাতত ধৰি আগুৱাই নিয়া মানুহ হয়তো হাজাৰ জনৰ মাজত ২ জন ওলাব কিন্তু পিছফালৰ পৰা টানি ধৰা মানুহ বহুত ওলাব৷

চেহেৰাৰ মাজত লুকাই থকা চেহেৰাটো দেখা পোৱাৰ পাছত তেনেকুৱা মানুহৰ প্ৰতি আন্তৰিকতা কমি যায় বাঢ়ি যায় দূৰত্ব৷পৰা পক্ষত তেনে মানুহৰ পৰা দূৰত থকাই মংগল৷কথাৰে সহায় কৰা মানুহৰ অভাৱ নাই  কিন্তু হাতে কামে কৰি সহায় কৰা মানুহৰ সংখ্যা তেনেই নগণ্য৷ বহু মানুহ দিনত ৰাম হৈ থাকে আৰু ৰাতি ৰাৱণ হৈ যায় !দিনত এটা ৰূপ ৰাতি এটি ৰূপ দিন ৰাতিৰ ৰূপৰ মাজত আকাশ পাতাল পাৰ্থক্য৷ 

আজিকালি প্ৰতি খোজতেই সাৱধানেৰে খোজ দিব লগা হয় নহলে বহুৰূপী বোৰৰ পৰা খোজ দিবলৈও ভয়৷তোমাৰ দুখৰ কথা শুনি হয়তো দুখী হৈ দেখুৱাব কিন্তু সেই কথাটো আনক হাঁহি হাঁহি কব৷কিছুমান মানুহে কাষচাপি সকলোবোৰ জানি লব আৰু যেতিয়াই মন যায় তেতিয়াই তেওঁ আঘাত কৰি আতৰি গুচি যাব !

যি কামেই নকৰা কিয় মানুহে প্ৰথমে আঙুলি টোৱাই কবই কিন্তু লক্ষ্যত উপনীত হলে সেইবোৰ মানুহে দহো আঙুলি একেলগে কৰি হাত চাপৰি বজাব৷চেহেৰাৰ ভিতৰতো থাকে অন্য এক চেহেৰা কথাষাৰ প্ৰায়বোৰ মানুহৰ ক্ষেত্ৰতেই খাতে৷আজিকালি ফাদাৰ্ছ দে,মাদাৰ্ছ দে এই দিৱস বোৰ যিমানেই বাঢ়িবলৈ লৈছে সিমানেই বৃদ্ধাশ্ৰম,Old Age Home ৰ সংখ্যা বৃদ্ধি পাবলৈ ললে৷ মাদাৰ্ছ দেত মাৰ বিষয়ে,ফাদাৰ্ছ দেত দেউতাৰ বিষয়ে একেলগে এখন চেলফি উঠি এগালমান কিবাকিবি লিখি বাকীবোৰ দিনত মা-দেউতাক কাম বনত সহায় কৰি দিয়ানে? তেওঁলোকৰ কথা মানি চলানে?

মানুহ ঘৰত থাকিলেও বেলেগ বাহিৰত ওলাই গলেও বেলেগ৷ঘৰত যিমানেই দুখ,চিন্তা,হতাশাত নাথাকো কিয় বাহিৰলৈ যোৱাৰ আগত কিন্তু হাঁহিৰ মুখাখন পিন্ধি লওঁ৷ কেতিয়াবা ভালপোৱা ,বিশ্বাস কৰা মানুহবোৰে মুখাখন খুলি চেহেৰাটো দেখুৱাই দিয়ে ঠিক তেতিয়াই অচিনাকি কোনোবা এজনে মুখাখন খুলি চেহেৰাটো দেখুৱাই আৰু আমি বুজি পোৱা হওঁ আপোন পৰৰ সংজ্ঞা৷ প্ৰকৃতিৰ পৰিবৰ্তনৰ দৰে মানুহৰ জীৱনলৈও পৰিৱৰ্তন আহে৷প্ৰকৃতি যিদৰে সলনি হয় ঠিক তেনেকৈয়ে মানুহো সলনি হয়৷ এটা কথা লক্ষ্য কৰিলে দেখা পোৱা যায় প্ৰকৃতিয়েও চেহেৰাৰ ভিতৰত অন্য এটা চেহেৰা লুকুৱাই ৰাখে৷মানুহ লগ পাওঁ কিছুমান কাষচাপি আহে,কিছুমান আতৰি যায় নিজৰ চেহেৰাটো দেখুৱাই যায় বিশেষ আচৰিত নহওঁ কাৰণ জানো “ চেহেৰাৰ ভিতৰতো থাকে অন্য এটা চেহৰা ”৷

নিকু বৰুৱা

২১/১১/২০২০

মই তোমাৰ প্ৰেমত পৰিছো

মই তোমাৰ প্ৰেমত পৰিছো

মই তোমাক কাষতে বিচাৰো

বিচাৰো আৰম্ভ কৰিব 

তোমাৰ সৈতে প্ৰেম -ভালপোৱা !

তোমাৰ দুখত দুখী

তোমাৰ সুখত সুখী

চুমাৰে উপচাই দিব বিচাৰো

তোমাৰ দুখনী সেন্দুৰীয়া গাল৷

মই কেতিয়াও তোমাক কিতাপৰ দৰে

মেলি জপাই চাব নিবিচাৰো

মই একো বিচৰা নাই

মাথোঁ বিচাৰিছো তোমাক !

মই জানিব খোজা নাই

তোমাৰ ধৰ্ম,ভাষা,বৰ্ণ,জাতি

অথবা অতীতৰ ইতিহাস৷

তুমি হয়তো ঊষাৰ দৰে নহবওঁ পাৰা

সেইটো মোৰ চিন্তাৰ কথা নহয়

কেৱল মোৰ কথাত ৰাজি হ’লেই হ’ল৷

মোৰ দুখৰ দিনত তুমি

জুৰ মলয়াৰ দৰে থাকিবা

হৃদয় দেহমন জুৰ পেলাবলৈ

মধুৰ গান গুনগুনাই থাকিবা৷

মৰমত দিবা এষাৰী সুৱলা মাত

বেমাৰত মূৰত বুলাই দিবা হাত

বিশ্বাসৰ এনাজৰীয়ে মেৰিয়াই বান্ধিবা

ভোকত দিবা সযতনে ৰন্ধা এমুঠি ভাত৷

মই তোমাক ভালপাওঁ

তোমাৰ কপালত আঁকিব বিচাৰো

মোৰ অনামিকা আঙুলিৰে সেন্দূৰীয়া বেলি

জিলিকি থাকিব উজ্জ্বল বৰ্নালী

কোৱা মোক ভাল পোৱানে তুমি?

কটাব বিচাৰো তোমাৰ লগত

সুখৰ এখনি সংসাৰ

সৃষ্টি কৰিব বিচাৰো নতুনত্ব

কোৱা ৰাজিনে তুমি?