সকলোৱে উদযাপন কৰে নিসংগতা

সহস্ৰজনৰ মাজত থাকিও

সকলোৱে উদযাপন কৰে নিসংগতা

বহু কথা কবলৈ থাকিলেও

পালন কৰে মৌনতা !

নুবুজা হাজাৰ জনতকৈ

বুজি পোৱা লাগে এজন 

তোমাক বুজি পোৱা কোনোবা এজন

কৰি থৈছে ভগৱানে স্ৰজন৷

যিমানেই আধুনিক হ’ল সমাজ

ক’ৰবাত যেন কমি গ’ল বহুখিনি

ব্যস্ততাৰ মাজত যেন

আমিবোৰ হেৰাই গৈছো যেনিতেনি  !

বহুতে তোমাৰ কথা শুনি

ঠাট্টা,উপহাস কৰিব

যাকে তাকে মনৰ কথা কোৱাতকৈ

নিৰ্দিষ্ট এজন বিচাৰিবই লাগিব৷

মৌনতাৰ হেঙাৰ ভাঙি

নিসংগতাক কৰিলৈ বৰ্জন

নিৰ্দিষ্ট সময়ত বিচাৰি পাবা

তোমাৰ প্ৰিয়জন৷

ভাল বেয়া, সুখ দুখৰ মুখা

সকলোৱেই পিন্ধি থাকে

কিছুলোকে দুখৰ সময়তো

কষ্ট দিবলৈহে আহে !

ভিৰৰ মাজত ভালকৈ চাবা 

পাবা তুমি বিচৰা প্ৰিয়জন

নিসংগতা,মৌনতা পৰিহাৰ কৰি

তেওঁ জয় কৰিব তোমাৰ মন৷

তুমি হাঁহিলে হাঁহিব

তুমি কান্দিলে কান্দিব

সুখে দুখে ধৰিব তোমাৰ হাত

হাজাৰ লাখ ভিৰৰ মাজতো

তেওঁৱেই শুনিব তোমাৰ মাত ৷

০৪/০৭/২০২০

আধা সুখ আধা দুখ

অমাৱস্যাৰ পাছতে পূৰ্ণিমা আহিব

সকলো আলোকিত হ’ব,

দিন ৰাতি,পোহৰ আন্ধাৰৰ সোঁত

এইদৰেই পৃথিৱীত বব৷

আহিব কেতিয়াবা কাল ধুমুহা

সকলো কৰিব শেষ,

ভাল সময়বোৰ আকৌ আহিব

সাহস,ধৈৰ্য্যৰ লৈ বেশ৷

যদি অলপতে আমি হাৰি যাওঁ

কেনেকৈ জয়ী হ’ম,

জোনটোৰ দৰেই সুখ দুখবোৰ

আমি আকাশৰ দৰে হম৷

বিচলিত নহওঁ কেতিয়াও 

দুঃসময়ে আমনি কৰিব যেতিয়া,

সাহস আৰু ধৈৰ্য্যৰে

অন্ধকাৰৰ লগত যুদ্ধ কৰিম তেতিয়া৷

দুখে সুখে ভৰা জীৱন

আধা সুখ,আধা দুখ,

আন্ধাৰত ম্লান পৰিব

পোহৰত জিলিকিব মুখ৷

২৯/০৭/২০২০

মই আৰু তুমি

মই আৰু তুমি 

মংগল গ্ৰহৰ বাসিন্দা নহয় 

আমি বাস এই

বিনন্দীয়া পৃথিৱীতে

অথচ আমি দুয়ো দুয়োৰে লগত 

কন্দলত লিপ্ত 

আকাশ পাতাল সকলোতে ৷

আমি কোনেও কাকো 

ভাল নাপাওঁ 

কাৰো বিষয়ে এবাৰো ভাবি নাচাওঁ 

আমাৰ যদিও এটাই ঠিকনা 

তথাপিও আমি দুয়ো 

দুটা বেলেগ গ্ৰহৰ প্ৰাণীৰ আচৰণ 

কৰি থাকো!

শূন্য

কোৱা শুনিছো মই 

একে একে দুই হয়

দুই যোগ দুই সমান চাৰি

সকলোৱেই জানে এইবোৰ কথা

কিন্তু মোৰতো এক টোও নাই

আছে মাথো শূন্যতো

কেইটা শূন্য দিলে বাৰু এক হ’ব ?

শূন্য সদায় মূল্যহীন !

ইয়াক মূল্য দিব জানিলেই

এক হ’ব,দুইৰ পৰা চাৰি

দহ,বাৰ তেনেকৈয়ে হৈ থাকিব৷

শেষত গৈ এটা শূন্যৰো বহুত 

মূল্য হ’ব যদি সোঁহাতলৈ

তাক আনিব পাৰি৷

বাওঁহাতৰ শূন্যৰ মূল্য নাই

আনিবা সোহাঁতলৈ

ভালদৰে মনত ৰাখিবা 

জীয়াই থকাৰ কাললৈ৷

মই ভালপাওঁ

তোমাক ভালপাওঁ সঁচাকৈ

জানানে নাজানা তুমি,

বুজাব নোৱাৰো মই তোমাক

হনুমানৰ দৰে হিয়া ফালি৷

সকলো বস্তুকেই মৰম লাগে

কিন্তু তোমাতকৈ হলে কম,

কাষতে বিচিৰো আজীৱন তোমাকে

কথাষাৰ পাইছানে তুমি গম !

মই নানা সপোন ৰচো

যেতিয়াই তেতিয়াই তোমাকে লৈ,

আহিবা তুমি এদিন মোৰ জীৱনলৈ

এপাহি ৰঙা গোলাপ হৈ৷

দেশমাতৃৰ সেউজী দূবৰিবন

বহিচানে কেতিয়াবা দেশমাতৃৰ কোলাত,

অঁকা আছে তোমাৰ প্ৰতিছবি

মোৰ কোমল হিয়াত৷

দেশত কত কিমান আছে

কিন্তু তোমাতকৈ মোৰ ভাল নালাগে,

পৃথিৱীৰ বিভিন্ন ঠাইত আছে নানা দেশ

তথাপি মোৰ দেশকহে ভাল লাগে৷

এই দেশৰ বুকুতেই বাৰু

হবনে তোমাৰ মোৰে মিলন,

গঢ়িব পাৰিমনে আমি দুয়ো

সফল সুন্দৰ জীৱন  !

দেশৰ বুকুতেই লীন যাব

আমাৰ ক্ষন্তেকীয়া দেহা

তুমি মোৰ কথা ভাবানে মই ভবাৰ দৰে,

মৰম সদায় বিচাৰে মৰম

যি একো বিচাৰ নকৰে৷

তোৰে মোৰে প্ৰেম কাহিনী

তোৰে মোৰে প্ৰেম কাহিনী

আধৰুৱা হৈয়ে ৰ’ল

কৃষ্ণই বৃন্দাবন এৰি

মথুৰালৈ গ’ল৷

তই গলি মোক এৰি

আনৰ হবলৈ

কৃষ্ণ আহিছিল জানো

ৰাধাৰ চকুলো চাবলৈ!

কবিতাৰ ছন্দবোৰ

তোৰ লগতে লৈ গলি,

বিৰহৰ বেদনাত গোপীসকলৰ

বুকুখনি থাকিল জ্বলি৷

ভাবিছিলো তোক লৈ

সৰু প্ৰজাঘৰ টোতে সুখেৰে থাকিম,

কৃষ্ণই কৈ গ’ল সকলোকে

মই আকৌ এবাৰ আহিম৷

বুজাব নোৱাৰো মনকে

কিদৰে বাধা দিও চকুলো,

বাঁহীৰ অমিয়া সুৰ সুৱৰি

যমুনাৰ পাৰতে কান্দিছে সকলো৷

কিয় বাৰু আমাৰ প্ৰেম

আধৰুৱা হৈ ৰ’ল,

কিয় বাৰু ৰাধাক পাহৰি

শ্ৰীকৃষ্ণ ৰুক্মিণীৰ হ’ল৷

আজিও বুজাব পৰা নাই নিজকে

কিমান ভাল লগা আছিল সেই সময়

নকৰিবা দুখ ৰাধা তুমি

তোমাৰ দৰেই দুখী মই৷

বহুদিন হৈ গ’ল নিজকে 

কিবা অচিনাকি যেন ল’গা হল

কিয় বাৰু শ্ৰীকৃষ্ণই 

ৰাধাক পাহৰি আনৰ হ’ল৷

এটি সঁচা প্ৰেম কাহিনী

আধৰুৱা হৈ ৰ’ল

তোৰ প্ৰতিছবি সদায় কিয়

মনত পৰা হ’ল৷

আহিবা শ্ৰীকৃষ্ণ তুমি

সুৰ বিলাই দিবা গকুল,বৃন্দাবন

নিজৰ আপোনজনক হেৰুৱাই

কেনেকৈ সুখী হ’য় মন!

ৰাধাৰ চকুলো যমুনাই দেখিলে

কবিতাই দেখে মোৰ দুখ

সঁচা প্ৰেম কাহিনী আধৰুৱা নকৰিবা

মিলন কৰি দিয়া স্বৰ্গ সুখ৷

মনটো জোনটোৰ দৰেই ধুনীয়া

মনটো জোনটোৰ দৰেই ধুনীয়া

সপোনবোৰ জোনটোৰ দৰেই 

কেতিয়াবা সৰু কেতিয়াবা ডাঙৰ

সংকল্পবোৰ জোনটোৰ দৰেই

পৰিস্থিতি যিমান প্ৰতিকূল নহওক কিয়

সদায় একে মনোবল লৈ থাকিম

আপোন হওক পৰ হওক 

জোনটোৱে ত’ৰা বোৰ সৈতে হঁহাৰ দৰে

মইও সকলোৰে লগত হাঁহিম৷