ৰাতিপুৱাই ওলাই যাওঁ চাইকেল খনলৈ
কিয় মই জানো টিউচন মাষ্টৰ নহয়?
বহুতেই কয় মোৰ ল’ৰাটো
মোৰ ছোৱালীজনী চাই দিবা ৷
সময় মিলাই বহু কেই ঘৰলৈ যাওঁ
জাৰত কপি কপি সদায় যাওঁ
সদায় গৃহস্থৰ এটাই প্ৰশ্ন
“মোৰ ল’ৰাটোৱে ছোৱালীজনীয়ে পাৰিছেনে?”
কিন্তু এদিনো সোধা নাই মোৰ বিষয়ে
কেতিয়াবা কৰে টিউচন ফিজৰ কম বেছিৰ আলোচনা৷
পঢ়ি থাকোতে ভাবিছিলো এদিন ডাঙৰ মানুহ হম
ভবাই নাছিলো মোৰ এনে দশা হব!
পুৱাই স্পৰ্শ হয় বাঢ়নীবিহীন চোতাল
এঘণ্টাৰ মূৰত পাঁও একাপ চাহ
তেতিয়াহে দেহৰ কপনি কমে৷
স্কুলৰ নাম্বাৰ ওৱান হৈ পাছ কৰোতে
দেখিছিলো বহুত সপোন
সেই সপোনে আজি আমনি কৰে!
ৰাতিলৈকে কৰা কষ্টৰ পাছতো
দুখে পিছ নেৰে৷
কেতিয়াবা ভাবো মোৰ চাৰ্টিফিকেটৰ কিবা জানো মূল্য আছে?
আছে আছে নহলেনো মানুুুহে মোক
মাহৰ শেষত টিউচন ফিজ
আৰু সদায় একাপ চাহ কিয় যাচে?
No comments:
Post a Comment