দুদিন

কোন বাৰু কাৰ চিৰদিনৰ চিনাকি

দুদিনৰ চিনাকিহে আমাৰ,

আঘোণৰ ধান চপোৱাৰ পিছত

যেনেকৈ ৰৈ খালী পথাৰ৷

দুদিনৰ যাত্ৰী আমি

দুদিনৰ আলহী হৈ আহিছো,

জীৱন নাটক সামৰি এদিন

যাম বুলি প্ৰতিশ্ৰুতি দি আহিছো৷

চকুৰ চিনাকি দুদিনৰ

সকলো সময়ত নিজ বাটে যায়,

শলিতা জ্বলি শেষ হলে

চাকিটো লাহেকৈ নুমায়৷

কোন বাৰু আমাৰ মৰমৰ

সদায় জানো কাষতে পাওঁ,

জীৱন নাটৰ আমি ভাৱৰীয়া

অকলেই আহি অকলেই যাওঁ৷

বাধা দিব নোৱাৰো

সেই বাটৰ সকলো বাটৰুৱা,

লমগৈ এদিন চিৰশান্তি

আমি যে ভাগৰুৱা৷

দুখ-সুখ,হাঁহি-কান্দোন খেল ধেমালিৰ

মাজেৰে শেষ হ’ব দুদিনীয়া জীৱন

কাকো নিব নোৱাৰো লগত,

পোহৰ আৰু অন্ধকাৰৰ খেলা জগতত৷

এজন যায় দুদিনৰ আগত

আনজন যায় দুদিনৰ পাছত,

হেঙাৰ বাৰু আছেনে চাগৈ

সেই অন্ধকাৰ বাটত৷

কৰুণ-বেদনা, নিষ্ফলতাৰে পৰিপূৰ্ণ

আমাৰ জীৱনৰ অভিনয়,

ভাগি যায় মাথো বাৰে বাৰে

আমাৰ সুকোমল হৃদয়৷

এই বিশ্বত পাতিছো বাৰু

কিহৰ খেল নোৱাৰো ক’ব,

মানুহৰ জীৱনৰ জন্ম-মৃত্যু

সদায় হৈ থাকিব৷

জীৱন নাট ভাগিব এদিন

আমি সকলোৱে অভিনয় সামৰিম

এই জনমত কি ঘটিব

মনত জানো ৰখাব পাৰিম৷

পাহৰিম এই জনমৰ কথা

মৰমৰ আছিল কোন আপোনজন,

বাৰে বাৰে সকলোৱে ভাগে

সুকোমল হৃদয়খন৷