মোৰ কবিতা পঢ়ি নপৰিবা প্ৰেমত
মোৰ প্ৰেমত পৰিবলৈ লাগে বহুত ভয়
জানোচা ভাগি যায় হৃদয়!
প্ৰথম দৰ্শনত উপজা প্ৰেম প্ৰায়েই নিটিকে
পানী বৰফ হয়
বৰফ গলি পানী হয়
দক্ষিণ মেৰুলৈ গলে পাবা বিশাল আইচবাৰ্গ
আকাশলৈ গলে পাবা উল্কাপিণ্ড লাখ লাখ ত’ৰা৷
মোৰ হিয়াখন প্লাষ্টিকৰ নহয়
হিয়াখন বেকেলাইটৰ
যি গঢ়িলে ভাঙিব পাৰি
কিন্তু ভাঙিলে গঢ়িব নোৱাৰি৷
কাঠ বাহত ঘূণে ধৰে
দাম্পত্যত লয় সন্দেহে বাহ
ভয় লাগে হয় যে
ফিৰিঙতিৰ পৰা খাণ্ডৱদাহ!
জানা,মোক চলনা কৰি তাই
সকলো কাঢ়ি নিলে মন,হৃদয়
নদীৰ পানী যিদৰে একে ঠাইতে নাথাকে
তাইও গলগৈ তেনেদৰে
মই আকৌ পুখুৰীৰ পানীৰ দৰে স্হিৰ৷
মোৰ গল্প পঢ়ি চকুলো নুটুকিবা
মই তোমাক নায়ক বা নায়িকা লৈ
গল্প লিখা নাই
মোৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দত এতিয়াও তাই৷
কুকুৰক টাঙোন দি মাতিলেও দৌৰি আহে
মইও যাম তেনেদৰে তাইৰ ওচৰলৈ
কাৰণ তাইক যে দিলো হৃদয়খন৷
প্ৰথম নিজেই কাষচাপি আহি আকৌ গলগৈ
তাই কি ভাৱিছে মই নাজানো?
তুমি কিন্তু মোক বন্ধু বুলি ভাৱিব পাৰা
হম দুখ সুখৰ সমভাগী৷
তেন্তে মোলৈ তুমি দিবা চিঠি
মই মাথোঁঁ দিম দৃঢ় প্ৰতিশ্ৰুতি
মনত ৰাখিবা মোৰ হৃদয়খন কিন্তু বেকেলাইটৰ
বিদ্যুতেও একো নকৰে
তোমালৈ বাট চাই ৰলো আশাৰে.........
আকৌ তোমাক লগ পাম কেতিয়া
তুমি আহিবানে ইয়ালৈ সদায়?
তুমি যাবা নেকি দূৰলৈ,বহুত দূৰলৈ
ছিংগাপুৰ,হংকং নাইবা ছিডনী,মেলবৰ্ণলৈ?
তুমি উৰি উৰি আহিবা
পৰিবা নাচি থকা ফুলৰ পাহিত
সঁচাকৈ আহিবানে কোৱা?
বিচ্ছেদৰ সাক্ষী যদি চকুলো হব পাৰে
তেন্তে মিলনৰ সাক্ষী হাঁহি
সেউজীয়া গছপাত সদায় সেউজ হৈ নাথাকে৷
মৌ চুহিবলৈ সদায় পখিলা,ভোমোৰা
ডালে ডালে উৰে
শদিয়া ধুবুৰী সকলো ঘুৰিলো
তোমাক বিচাৰি পালো মনে মনে!
লক্ষীমপুৰ জানাই পানীৰে পূৰ্ণ
ডিব্ৰুগড় চাহপাতেৰে সেউজীয়া
টিলিঙা মন্দিৰ টিলিঙাৰে পূৰ্ণ
সপোন ভাঙি কিয় হয় চূৰ্ণ-বিচুৰ্ণ!
আমাৰ তেজপুৰ পুৰাণ প্ৰসিদ্ধ
তোমাক লগ পাম বুলি মই দৃঢ়প্ৰতিজ্ঞ
চিনাকি হৈ ভাল লাগিল তোমাৰ লগত
আকৌ তোমাক লগ পাম কেতিয়া?
বতাহ হয়তো কেতিয়াবা বৰ হোহোৱাই বলে
কোনে গম পায় বাৰু সেই বতাহজাকে
কি কৰিব পাৰে?
মোৰ হৃদয়ত সদায় বলে ধুমুহা
কেতিয়াবা কোবাল,কেতিয়াবা মৃদু বতাহ
হৃদয়ৰ ধুমুহাৰ মাজতেই তুমি আছা
আটকধুনীয়াকৈ আঁকিলো তোমাৰ প্ৰতিছবি
নাই,নাই মচিব নোৱাৰি
মই নোৱাৰো
তুমি কোৱা,সঁচা প্ৰতিশ্ৰুতি দিয়া
দিম বুলি সঁচা মৰম৷
বাটচাই আছো তোমালৈ মাথোঁ মই
তুমি মোৰ হবানে সঁচাই
নিয়তিৰ যদি মন যায় তেতিয়া
আমাৰ দুয়োকে নিশ্চয় মিলন কৰিবই৷
মই তাকে ভাৱো সদায়
কিন্তু তুমি কি ভাৱা
মোক তুমি কোৱা
এতিয়াই সোণ এতিয়াই৷
মই কবিতা লিখিব জানো বুলিয়েই
তোমাক লৈ নিলিখো কবিতা
তুমি যদিও কাঢ়ি নিলা মোৰ জীৱনৰ ৰং
বিষময় কৰি দিলা জীৱন৷
প্ৰথমে সপোন ৰচাৰ প্ৰেৰণা দি
যদিও আতৰিলা চুনামী হৈ
তুমি তেনে কৰিলা যদিও তোমাক
ক’ব খোজা নাই চলনাময়ী
বুকুত যান্ত্ৰণা দিয়া মিছলীয়া প্ৰেয়সী বুলি
তোমাক লৈ কবিতা নিলিখো
তুমি ভয় খাব নালাগে৷
কাইটীয়া ডালেৰে কোবাই উলিয়াই দিলা
ৰঙা নদীৰ সোঁতৰ ধাৰ
সপোন ৰচিবলৈ সাহস নাইকিয়া হ’ল৷
তুমি হাতত হাতে ধৰি কৈছিলা
বহুতো কথা মিঠা লগা
এতিয়া সেইবোৰ মোৰ বাবে
একোটা ভয়ংকৰ মায়াৱী ৰাক্ষস৷
তুমি যদিও লগৰী হ’ম বুলি
হ’লা গৈ ডলাৰ বগৰী
তথাপিও নকওঁ তোমাক চঞ্চলা
বিশ্বাস ভংগ কৰিলা যদিও নকওঁ তোমাক
বিশ্বাসহীনা বা প্ৰতাৰণাৰ গৰাকী৷
তুমি তপত জুইত দলিয়াই গ’লা যদিও
তোমাক নিষ্ঠ বুলি নকওঁ
তুমি ভয় খাব নালাগে
তোমাক লৈ মই কবিতা নিলিখো৷
২৮/০৭/২০০৯
কাৰোবাক পাহৰিব খুজিও কিয়
পাহৰিব নোৱাৰি
কাৰোবাৰ ছবিখনি হিয়াৰ পৰা কিয়
আতৰাব নোৱাৰি?
কিন্তু কাৰোবাক তো
নজনাকৈয়ে পাহৰি যাওঁ
মচি দিওঁ প্ৰতিছবি
কাৰোবাক বাৰু কিয় ইমান
নজনাকৈয়ে ভাল লাগি যায়৷
সদায় বাৰু কাষতে
পাবলে মন মোৰ যায়
নজনাকৈয়ে কাৰোবাৰ প্ৰতি
কেতিয়াবা হৈ যায় মন বলিয়া৷
বুজি পায়নে সকলোৱে বাৰু
ভালপোৱা কাক কয়
চাৰি চকুৰ মিলন
দুখন হৃদয়ৰ মিলন হয়৷
কিন্তু সকলোৱে বুজি নাপায়
মৰম কিয় লাগে
নাজানো কিয় নুবুজে
মন বাৰে বাৰে উৰা মাৰে
মনে ভবা জনৰ কাষলৈ.....
০২/১২/২০০৬
ছয় বছৰ বয়সতে এৰিলো মই
মোৰ পিতৃ মাতৃ, আত্মীয় স্ৰজনক
পিতাদেৱে পঠালে মোক
মোগল সম্ৰাটলৈ উপঢৌকন হিচাপে
সেইদিন ধৰি মই মোগলৰ অন্দৰ মহলত
থাকিবলৈ নাপালো পিতৃ মাতৃৰ লগ
জন্মভূমি সোণৰ অসমত৷
জীয়াই আছো নে নাই
তাৰ খবৰ লওতা মোৰ কোনো নাই
মোক গ’ল সকলোৱে পাহৰি
মই দুৰ্ভগীয়া আহোম ৰমণী
মই এজনে দুখুনী৷
যিখন ঘৰত জন্ম ললোঁ
তাত মই থাকিবলৈ নাপালো
যি দেশৰ মাটিত খোজ পেলাইছিলো
সেই ঠাই যেন এইয়া নহয়৷
মইতো বাজীকৰৰ সজাত বন্দী
এজনী বাঘিণী
কিন্তু কোনে জানিব
কোনে বা বুজিব মোৰ কথা
মই সঁচাই দুৰ্ভগীয়া৷
মোৰ পৰা যদি স্বদেশ আৰু স্বজাতিৰ
উপকাৰ হয় তেন্তে
মই মোৰ জনম সাৰ্থক কৰিম
মই মোৰ পূণ্যভূমিৰ বাবে
হাঁহি, হাঁহি মৃত্যুক সাৱটিম৷
যি দেশৰ ৰক্ত মাংসৰে
মোৰ এই দেহা
সেই দেশৰ মংগলৰ বাবে যেন
এই দেহাৰ ক্ষয় হয়৷
যি দেশৰ সাৰ বস্তুৰে সৈতে
মোৰ এই দেহৰ অস্থি চৰ্ম
সি যেন তাতেই লয় পায়
পশ্চিমীয়া বেলিৰ হেঙুলী ৰহন অসমতেই
যেন মাৰ যায়৷
মইয়ে ৰমণী গাভৰু
জয় ধ্বজৰ জীয়াৰী
অসমতেই যাহ যায় যেন
মোৰ কোমল দেহাটি৷
জয় মোৰ দেশৰ জয়
মোৰ জন্মভূমি স্বৰ্গ তুল্য হয়৷
তেজৰ সম্পৰ্ক বোলে
কোনো ডাঙৰ কথা নহয়
মনৰ সম্পৰ্কহে আটাইতকৈ ডাঙৰ!
মন আটাইতকৈ বেগী,
দেহ মনৰ শান্তি নহলে
কোনোবা সুখী হয় নেকি?
মনে মনে মিলিলেই হয়
হওঁক লাগিলে
হিন্দু-শিখ-মুচলমান-খ্ৰীষ্টান,
সকলোৰে এখনেই পৃথিৱী
সকলো জগত পিতাৰ দান৷
তেজৰ সম্পৰ্ক থাকিলেও কিয়
ভাই-ভনী, ককাই-ভাই ইমান নিষ্ঠুৰ হয়
ভাইৰ সমান শত্ৰুও নাই
ভাইৰ সমান মিত্ৰও নাই
বুঢ়ালোকে সদায় কয়৷
তেজৰ সম্পৰ্ক থকা ককাই-ভাইৰ মাজতো
আজিকালি চলে সঘনে মৰামৰি,কটাকটি,
এনে যদি হয় পৃথিৱীৰ জীৱশ্ৰেষ্ঠৰ
আগলৈ হ’ব কি গতি?
ছাৰ,ৰাজুৱে সদায় স্কুলৰ ইউনিফৰ্ম ঘৰত পিন্ধি থাকে৷ শ্ৰেণীৰে ল’ৰা এটাই ক’লে৷শ্ৰেণীৰ শেষৰ বেঞ্চত তলমূৰ কৰি বহি থকা ৰাজুলৈ চালো৷খং উঠিল স্কুলৰ সাজপাৰ ঘৰত কিয় পিন্ধে বুলি৷ পিছে খংটো নেদেখুৱালো৷মই তাক মাতিলো,“ৰাজু, এইফালে আহা”৷সি মোলৈ চালে৷চাই আকৌ তলমূৰ কৰিলে৷ শ্ৰেণীৰ আন দুটামানে তাক কিবাকিবি কৈ জুকালে৷ মই মনে মনে থাকিবলৈ কলো সিহঁতক৷ তাক আকৌ মাতিলো সি চালে কিন্তু মোৰ কাষলৈ নাহিল৷তলমূৰ কৰি কিতাপ বহীকে খুচৰি আছে৷ মোৰ খং উঠি গ’ল৷কি অসভ্য অ’ মাতি আছো অথনিৰে পৰা অহা নাই কিয়?মই কিন্তু উঠি গ’লে কথা বেয়া হ’ব৷মোৰ ওচৰত অসভ্যালি কৰি নাথাকিবা৷কথা কলে শুনিব লাগে কথাকেইটা খুউব খঙেৰেই কলো৷মোৰ ধমক খাই সি উঠি আহিল৷টেবুলৰ ওচৰত ৰৈ চলচলীয়া চকুৰে তলমূৰকৈ চাই ৰল৷
কিয় ইমান দেৰিলৈকে উঠি অহা নাই দিনক দিনে অসভ্য হৈছা ন’ মই কলো৷ কোৱাচোন স্কুলৰ ইউনিফৰ্ম ঘৰত কিয় পিন্ধি থাকা? তাক প্ৰশ্ন কৰিলো সি কিবা কব খুজোতেই তাৰ চকুলো ওলাই গ’ল৷ মোলৈ চাই সি ভয়ে ভয়ে কলে-ছাৰ, মোৰ আৰু বেলেগ কাপোৰ নাই৷সেইবাবেই মই ঘৰতো ইউনিফৰ্ম পিন্ধাে৷কাপোৰ নিপিন্ধিলে মানুহে মোক অসভ্য বুলি কয়৷ মই একো ক’ব নোৱাৰিলো ইংগিতেৰে তাক বহিবলৈ কলো৷ মনতে ভাবিলো ইউনিফৰ্ম ঘৰত পিন্ধা বাবেই মই তাক অসভ্য বুলি কলো আৰু কাপোৰ নিপিন্ধিলে মানুহে তাক অসভ্য বুলি কয়৷সি বেচেৰাই কি কৰিব৷এইবাৰ মই সকলোৱে শুনাকৈ কলো ৰাজু,তুমি দেওবাৰে মোৰ লগত বজাৰলৈ ওলাবা৷সকলোৱে মোলৈ প্ৰশ্নবোধক চাৱনিৰে চালে৷
২৩/৯/২০১৭
বেলুনটো লৈ সি জপিয়াই আছিল
পুতলা দোকানত ছোৱালীজনীয়ে
হাজাৰ টকাৰ পুতলাটো লবলৈ
মাক -দেউতাকক আমনি কৰি আছিল৷
কাষেদি যোৱা বেলুন লোৱা
ল’ৰাটোৱে মাকক সুধিলে
মা, হাজাৰত কেইটা শূন্য থাকে?
মই নাজানো নহয়
আজিলৈকে দেখা নাই৷
এইবাৰ বুলিয়েই নহয়
উৎসৱ, পূজাত কিছুমানে দি ফূৰ্তি কৰিব
নাচি বাগি পাই ফুৰ্তি কৰিব
আৰু আন কিছুমানে
দিব নোৱাৰি কান্দিব
আৰু সিহঁতে নাপায় কান্দিব৷
জীৱন বোলে তেনেকুৱাই
সুখৰ সংজ্ঞা হেৰুৱাই
সুখী হোৱাৰ অভিনয়৷
শৈশৱতে জীৱনটো
সুখেৰে পৰিপূৰ্ণ আছিল
সুখবোৰ হেৰুৱাই
জীৱনটো কথমপি বাচিল৷
সময়ৰ লগে লগে
দুখতো হাঁহিবলৈ শিকে
জীৱনটো উপভোগ নহয়
পাৰ কৰিবলৈ শিকে৷
সুখৰ সংজ্ঞা হেৰুৱাই
সুখী হয় কোন?
জীৱনত দিঠক নহয়
সকলো সপোন৷
হাজাৰটা সপোনে
হৃদয়ত তোমাৰ টুকুৰিয়াই থাকিব
এই সময় গলে
আকৌ জানো আহিব?
বৰ্তমানতেই সুখৰ সংজ্ঞা
বিচাৰিব লাগিব
সুখ দুখতেই জীৱন
কটাব লাগিব৷
জীৱন বোলে তেনেকুৱাই
সুখৰ সংজ্ঞা হেৰুৱাই
সুখী হোৱাৰ অভিনয়!
০১/০৪/২০১৮
জোনাকী নিশা সুদূৰত দেখিছো মই
সেইটো জোন,
কাষে কাষে সকলোতে যে আছে ত’ৰা
সিহঁতনো বাৰু কোন?
জোনৰ সেইয়া ক’লাদাগ
বুঢ়ালোকে তুলসী বুলি কয়
জোনটো সদায় নাথাকে আকাশত
মাজে মাজে বিদায় লয়৷
অমাৱস্যাৰ ৰাতি নিৰ্জন অন্ধকাৰ
নমনি চকুৰে একো
আকাশত জোনটো যে নাই
কেৱল ত’ৰাবোৰেহে মাতি আছে
চকু টিপিয়াই টিপিয়াই৷
আকাশত আছে অসংখ্য ত’ৰা
কেৱল মাত্ৰ এটা জোন
কেতিয়াবা সৰু, কেতিয়াবা ডাঙৰ
ভাবিচানে তুমি সোণ?
চিৰদিন থাকিবনে এই আকাশত
এতিয়াৰ জোন,বেলি,ত’ৰা
সদায় থাকিবনে বাৰু
এই সেউজী ধৰা?
০৮/০৯/২০০৬
তুমি হয়তো নাজানা পঢ়িব
ভাষা হৃদয়ৰ
দেখিছানে কেতিয়াবা
এনাজৰী মৰমৰ?
আঁকিছো মাথো তোমাৰ ছবি
কিন্তু দেখিছো ছবি বহুতৰ
চিনাকি আছেনে তোমাৰ
চকুৰ চাৱনিৰ সৈতে?
ব্যাখ্যা দিব পাৰানে
মিছিকিয়া হাঁহিটিৰ?
সৃষ্টিও তাতেই
ধ্বংসও হয় সেই তাতেই
তাৰ নাম কি জানানে?
চিনাকি প্ৰথমে চকুৱে চকুৱে
হৃদয়ত হব ভাৱৰ আদান প্ৰদান
মৰম থাকে অভিমান ভৰি
চিনাকি আছেনে তোমাৰ
মৰম মানেনো কি?
০৯/০৮/২০০৭
লাজৰ উৰণী দিয়াচোন পেলাই
চাওঁ মই তোমাৰ মুখখনি নয়ন জুৰাই
মোৰ হেঁপাহ পলুৱাই৷
তোমাৰ নামটো কি
মইযে নাজানো ক’ত ঘৰ তোমাৰ
আজি হওঁ আহা চিনাকি
আগৰ চিনাকি নাই আমাৰ৷
মন মোৰ উৰা মাৰে
তোমাৰ কাষলৈ
বুকুখন কপি উঠিছে
দুৰুদুৰুকৈ৷
কেনেকৈ বুজাও তোমাক
তুমি মোক যে প্ৰেমৰ জালত বন্দী কৰিলা
মইও তোমাৰ প্ৰেমৰ কাৰাগাৰত
থাকিবলৈ কৰিছো মন৷
চাওঁ তোমাৰ মুখখনি এবাৰ ভালদৰে
গুচাই দিয়া লাজৰ উৰণী
মিচিকিয়া হাঁহিৰে কোৱাচোন
নাম কি তোমাৰ? ঘৰনো ক’ত?
আঁকিছো তোমাৰ ছবি অতি সংগোপনে
মোৰ হৃদয়ত!
৩১/০৮/২০০৬
দেৱালীয়ে হওক বা
ভোগালীয়ে হওক
আহে মাথোঁ ৰাজপ্ৰসাদলৈ
আগতেও অহা নাছিল
এতিয়াও নাহে
প্ৰজাঘৰ ভগা জুপুৰিলৈ!
এফালে ফটকা, বম, আতচবাজীৰ
কাণতাল মৰা শব্দ
আনফালে এটা ঢিমিক ঢামাক চাকি
সুখৰ জীৱন যে স্তব্ধ৷
ভেলাঘৰত হাঁহে মাহে এসাঁজ খাই
জ্বলাই মেজিৰ জুই
এখন ফটা কম্বল লৈ
বহুজন মনৰ দুখত থাকে শুই!
হে হাঁহি,হে সুখ তোমালোক
চন্দ্ৰ আৰু সূৰ্য্যৰ দৰে হোৱানা
সকলোকে এবাৰ একেলগে
তৃপ্তি পাব দিয়ানা!
১৮/০১/২০১৭
বহুবছৰ খেতিপথাৰ দৰা
সেউজীয়া হোৱা নাই
দুখীয়াৰ অশ্ৰু বানে আহি
উটুৱাই লৈ যায় হাজাৰ টা সপোন!
ক্ষন্তেকতে নোহোৱা হয়
খাদ্য,বস্ত্ৰ আৰু আশ্ৰয়
পেট ভৰাই বহুদিন সি খাবলৈ পোৱা নাই
এনেহেন সাগৰত সি কৰিব কি?
পানীত অহা ভেকুলী,মাছকেইটাই
সকলোকে উপহাস কৰে!
খাবলৈ নাপায় ভাত
হেৰাই যায় মুখৰ মাত
কি যে নিলাজ সি
এডোখৰ কাপোৰ নাই গাত!
বৰলুইতৰ বানে এদিন তাক
ঘাটমাউৰা কৰিছিল
আৰু আজি তাক..........
০৭/০৭/২০১৭
তুমি কিয় আহিছিলা মোৰ ফুলনিলৈ
এজনী ফুটুকীয়া পখিলা হৈ,
আকৌ কিয় গুচি গলা
ভোনভোনাই ভোমোৰা হৈ?
তোমাৰ মৌ মিঠা মাতটি
আৰু মিছিকিয়া হাঁহিটিত
মই ভোল গৈছিলোঁ ঠিক সীতাৰ দৰে!
মৰমলগা মিঠা মাত দি
মোক বলিয়া কৰি
তুমি এতিয়া গ’লাগৈ আনৰ কাষলৈ আতৰি
কিয় তুমিয়েই জানো কোৱা নাছিলা
মৰমীক মনৰ কথা কবলৈ!
তোমাৰ কাষলৈ গৈছিলোঁ মই
তুমিও আতৰি গ’লাগৈ৷
মই দিনে দিনে সোমাই পৰিছিলোঁ
তোমাৰ প্ৰেমৰ জালত
যেনেদৰে লোৰ টুকুৰা সোমায়
চুম্বকৰ আকৰ্ষণৰ জালত৷
নিহাৰিকা, তুমি কিয় এনে কৰিলা
তুমি সঁচাই বৰ চলনাময়ী
তুমি মৰম বুজিয়েই নাপালা
কিয় তুমিয়েই জানো সদায়
মোৰ ভাল বেয়া খবৰ ৰখা নাছিলা!
কিয় নিহাৰিকা, তুমি মোক বলিয়া কৰি
গ’লাগৈ ভোমোৰা হৈ অচিন ঠাইলৈ উৰি৷
তুমি আপোনজনৰ লগত
সদায় সুখী হোৱাগৈ
মই কিন্তু তুমি নামাতিলেও যাম
তোমাৰ বিয়ালৈ৷
ভগৱানক প্ৰাৰ্থনা কৰিম
সদায় কুশলে তোমাক ৰাখিবলৈ,
তুমি বাৰু আহিবানে
মই মৰিলে মোৰ মৃতদেহ চাবলৈ?
তোমাৰ ছবি আঁকিব খোজোতেই
তুমি দুচকুৰ আগৰপৰা আতৰি গলা
হিয়াৰ মাজত আকোঁৱালি লব খোজোতেই
তুমি আপোন নহওঁ বুলি ক’লা৷
সপোনত দেখাদেখি
হৈছিল এবাৰ দুবাৰ
হঠাতে কিনো হল জানো
প্ৰতিছবি নোহোৱা হল তোমাৰ!
শিমলুৰ তুলাবোৰ বতাহত যায় উৰি
আতৰি যাব খোজা জনক
পাৰি জানো ৰাখিব ধৰি৷
দুই চকুৱে ভাষা পঢ়িব খুজোতেই তুমি
দুচকুত দিলা ধূলি সানি
মৰম দিব খোজোতেই
উলিয়াই দিলা চকুপানী৷
তুমি বুজিব বিচৰা নাই
দুচকুত দুচকু থৈ
তুমি ছবিখন আঁকিব নিদিলা
দুচকুৰ আগত ৰৈ৷
কলে জানো বুজিবা মনৰ কথাটি
ক্ষন্তেক ৰৈ শুনি যোৱা
ৰবলৈ কওঁতে নিদিবা তুমি
চুৰ্ণ-বিচুৰ্ণ কৰি হিয়া!
অতীত নহয় পাহৰণি
অতীত সদায় সোৱৰণী
অতীত যে সদায় মধুৰ,
ভবিষ্যত বৰ্তমান হয়
বৰ্তমান অতীত হয়
বাস্তৱ বাৰু কিয়নো গধুৰ৷
মনৰ মাজত লুকাই থাকে
মধুৰ মধুৰ স্মৃতি
থাকে লগত চিৰদিন,
শৈশৱৰ ধূলি বালিৰ খেলা
লগৰীয়া সমনীয়াৰ লগত কটোৱা
সময়ৰ কথা নাযায় মনৰ পৰা লীন৷
সময়ক যে ধৰি ৰাখিব নোৱাৰি
সময় আহে আৰু যায়,
অতীতৰ কথা বাৰু
কোনে পাহৰি যায়৷
কেতিয়াবা চকুলো বয়
কেতিয়াবা ওলাই হাঁহি
অতীতক মনত সোৱৰাই,
অতীতৰ কথাই শান্তি দিয়ে
ভৱিষ্যতহে বোলে এটি সপোন
অতীতৰ স্মৃতি কেতিয়াও মনৰ পৰা মচ নাখায়৷
মই বহু কেইখন খেল খেলিছো
টকা বনাম জীৱনৰ
বাৰে বাৰে জয় হৈছে টকাৰ৷
মই এতিয়া বুজিছো টকাই সকলোবোৰ
বৰ্তমান মই টকাৰ পূজাৰী!
কিয়নো জীৱনে মোক বাৰে বাৰে
বহুবাৰ প্ৰতাৰণা কৰিছে
কাঢ়ি লৈ গল সকলো মোৰ৷
টকাই চকুলো মচিব পাৰি
টকাৰ সৈতে মৰমৰ চলে বিনিময়৷
এতিয়া সকলোতে টকাৰ ৰাজত্ব
আজি আৰু আগৰ দিন নহয়
আজি চাৰিওফালে চলিছে সকলো
সকলোৱে বিচাৰে টকা!
আধুনিক যুগত চলিবই নোৱাৰি
মাথো হাতত টকা নহলে
কাৰোবাৰ চকুলো,কাৰোবাৰ হাঁহি
টকাই বোলে কাৰণ ইয়াৰ
আজি যুগত টকাই সকলোৰে
একমাত্ৰ সাৰথি হিয়াৰ৷
টকাই আজি ভগৱান
টকাই হল সৰ্বশক্তিমান৷
আজি দিনটো আছো অনাহাৰে
পেটত নপৰিল এটি খুদকণ,
কিযে আমাৰ দুখীয়াৰ ভাগ্য
হাততো নাই এটি ধন৷
এটুপি পানী খাই আছো দিনটো
এমুঠি ভাতৰ কাৰণে হাহাকাৰ,
দিনটো হাড়ভঙা পৰিশ্ৰম কৰিও
পেটত নপৰে এমুঠি আহাৰ!
দুখীয়াৰ জীৱনত এনে হয়েই
এদিন আধাপেটী,এদিন অনাহাৰ
ভোক পেটতেই মাৰ যায়,
প্ৰায়েই আমি নাপাওঁ
সম্পূৰ্ণকৈ পেট ভৰাই আহাৰ খাই৷
কপালত লিখা নাই যেন লাগিছে
সুভাগ্যৰ উদয় হবনো কেতিয়া?
নাই দুখীয়াৰ নাহে সুখৰ দিন
ভোকাতুৰ হৈয়ে মৰিম যেন লাগিছে এতিয়া৷
এমুঠিমান ভাত পাওঁ তাকো
লগত প্ৰায়ে লোণ নাথাকে
তৰকাৰী,আঞ্জা পিছৰ কথা
সুদা ভাত কেইটাই প্ৰায়েই নিমিলে৷
চকুৰ আগতে দেখিছো কিছুমানে
বস্তু খাব নোৱাৰি পেলাই দিয়ে দম,দম কৰি
সিহঁতৰ কিযে ভাগ্য আৰু আমাৰ কি
কি লিখিলা কপালত হৰি?
কাৰোবাক দিয়া উভৈনদীকৈ
কাৰোবাৰ এমুঠিও নাই
দুয়োবিধেই মানুহ থাকে পৃথিৱীত জীয়াই৷
ধনীলোকে ভাল আহাৰ
সোণৰ কাঁহীতহে খায়,
খাব নোৱাৰি পেলাই দিয়ে তাকো
চুৱাপাতনি উপচি যায়৷
সকললোৰে জনম একেই মৰণ
কি কাৰণে দুখীয়াৰ দুখ নুগুছে,
কিয়নো বাৰু দুখে
পাছে পাছে খেদি ফুৰে৷
তোমাৰ প্ৰতি মোহ পাশত আবদ্ধ হৈ
বাসৱও হৈছিল বলিয়া
হয়তো সেই বলিয়ালিৰ কাৰণেই
তুমি শাপভ্ৰষ্টা হৈ
শিল হৈ পৰি আছিলা!
সাৰঙ্গপাণিৰ পদধূলা পাই
লৈছিলা পুনৰ জীৱন
তুমিতো জনা নাছিলা একো
তোমাৰ কাৰণে যে স্বৰ্গৰ
পৰা নামি আহিব দেৱৰাজ
তোমাৰ স্বামীৰ বেশেৰে
কটাবহি নিশা৷
তুমি প্ৰবিত্ৰ নাৰী
যাৰ বাবে শিলৰ পৰা প্ৰাণ পাই উঠিছিলা
তুমিতো জনা নাছিলা একো
তোমাৰ জানো দোষ আছিল অহল্যা!
সঁচাই হৰিণাৰ মাংসই বৈৰী
এতিয়াও কেতিয়াবা আহে নেকি দেৱৰাজ
তোমাৰ ৰূপত মুগ্ধ হৈ?
যদি তোমাৰ ইচ্ছা নাই
নকৰো তোমাক জোৰ
হব যদি নিবিচাৰা
নালাগে হব তুমি মোৰ৷
বাৰে বাৰে ভাহে তোমাৰ ছবি
মোৰ দুচকুত
আলফুলে লিখিছিলো তোমাৰ নাম
মোৰ বুকুত৷
মই ভবাতো নাছিলো
তুমি যাবা মোৰ পৰা আতৰি
মই জনাতো নাছিলো
অতীতক তুমি যাবা পাহৰি !
যোৱা যোৱা গুছি যোৱা
মোৰ পৰা আতৰি
কোনেও শুনাব নালাগে
মোৰ দুখৰ বাতৰি৷
তুমি আতৰি গলে মোৰ
সপোনবোৰ শেষ হৈ যাব
হৃদয়ত বিষাদে আৱৰি ধৰি
বিননীৰ গীত জুৰিব৷
হওঁক মোৰ যি হয়
তাত কাৰ আহে যায়
তোমাৰ কথা ভাবি ভাবি
মোৰ যে হেঁপাহ নপলায়৷
তুমি আতৰি যাব খুজিছা
তাত মোৰ আপত্তি নাই
কিনো বাৰু
লিখিলে বিধাতাই৷
সময়ৰ কথা নুবুজি
কৰিলো অকণমান আমনি
মোক যেন কৰি দিয়া ক্ষমা
নুফুৰো তোমাৰ পিছে পিছে ঘূৰি৷
হিয়াৰ আঘাত কেতিয়াও নুশুকাই
মোৰহে দুখৰ কথা
কোনো বুজোতা নাই!
তুমি চাগৈ এতিয়া
বহুজন বন্ধু পাইছা
সেইবাবে তুমি মোক
পাহৰিব খুজিছা৷
মই ভুল কৰিলো সঁচাই
কিন্তু এতিয়া বুজিছো
হিয়াখন খুলি খাব ধৰিছে
নানা চিন্তাই৷
ধেৎ মই কি প্ৰেম পাগল নেকি?
হয়, হবও পাৰো
তুমি কাষৰপৰা আতৰিব খুজিছা
তোমাক নাপাও আৰু!
যোৱা তোমাক আহ্বান জনাইছো
মোৰ পৰা আতৰি যোৱা
মোৰ পৰা আতৰি তুমি
কাৰোবাৰ আপোন হোৱা৷
নালাগে ভাবিব মোৰ কথা
নিজক লৈ ব্যস্ত থাকিবা সদায়
তুমিয়েই দিছা যেতিয়া
মইনো কেনেকৈ থাকো
দিছো তোমাক বিদায়৷
মোৰ মৰম পাবলৈ
মোক মৰম দিবলৈ
ইচ্ছা তোমাৰ নাই কাৰণ
মই দুখীয়াৰ লৰা
হবতো নোৱাৰো মই
তোমাৰ বিয়াৰ দ’ৰা৷
কেতিয়াওঁ তোমাক পাহৰিব নোৱাৰো
সদায় যেন সুখী হোৱা
মোৰ হৃদয়ৰ ভাষা
তুমি এবাৰো নুবুজিলা৷
আনৰ লগত সুখী হোৱাগৈ
মোক তুমি পাহৰি
যোৱা, যোৱা তুমি
দুখ-বিষাদেই মোৰ
চিৰজীৱনৰ লগৰী৷
থুকৰাকে মেৰা প্যাৰ মেৰা ইন্টকাম দেখেগি😊 মাইক্ৰ ফাইনেঞ্চ বেংকৰ চাকৰিটো পোৱা বেছি দিন হোৱা৷সিদিনা খন গোটৰ কিস্তিৰ ধন আনিবলৈ গ’লো৷...
