হেৰাল আশা,
সঘনাই উচুপো
নিৰ্জন নিশা৷
সূদূৰ আকাশৰ জোন
বহুতে সোধে মই কোন?
কোন ক’ত আছা
অলপ সহায় কৰাচোন!
জীৱনটো বৰ আহুকাল হ’ল
সুখৰ দিন নিমিষতে মাৰ গ’ল
যাৰ চকুত চকু থৈ সপোন দেখো
তেওঁ যে দূৰলৈ আতৰি গ’ল৷
সঘনাই মন খেলিমেলি
কোনেও নাচায় মোক চকুমেলি
হে বিধাতা তুমি কপালত
কিনো দিলা লিখি?
সকলো ডুব যায়
সপোনৰ সুকোমল কোলাত,
মইহে উচুপি কটাও উজাগৰী ৰাতি
অকলশৰীয়া নিৰ্জন নিশাত৷
তুমিও গ’লা গুচি দূৰলৈ
মোৰ মৰম দলিয়াই থৈ,
যোৱাৰ আগত নকলা কিয়
জীয়াই থাকিম কেনেকৈ?
No comments:
Post a Comment